بی دندانی (فقدان دندان)- از دست دادن قسمتی یا کامل دندانهای طبیعی

مینای دندان- ماده ای بسیار سخت غیرآلی سفید، بلورین و متراکم که عاج دندان (دنتین) را پوشانده و محافظت می نماید.

آپاتیت فلوراید- شکلی از یون فلوئور که در عاج و مینای دندان همراه با کلسیم و فسفر تشکیل می گردد.

التهاب فلوراید (fluorosis) - حالتی که از مجاورت مینای دندان با مقادیر فراوان فلوراید ناشی می گردد که با خالهای گچی سفید سطح مینا مشخص می گردد که تا رنگهای قهوه ای پیش روی می نماید و در نهایت بصورت خال خالی تظاهر می نمایند.

لثه- قسمتی از مخاط دهان که تاج های بیرون نزدة دندانها را می پوشاند و دور تا دور گردن آنهایی که بیرون آمده اند را در بر می‎گیرد:

لثه ها (gums) :

شیار لثه ای- فضای V شکل کم عمق و سطحی اطراف دندان که توسط سطح دندان در یک سمت و در سوی دیگر امتداد اپیتلیوم لثه پیوند خورده است.

رویهم قرار گرفتن دندانهای بالا و پائین در موقع بسته بودن دهان (جفت شدگی)- ارتباط دندانهای متضاد در آرواره های بالا و پایین: جفت شدگی کامل زمانی است که دندانهای جلو و عقب فک بالا و پائین کنار هم قرار می گیرند.

بیماری دور دندانی- التهاب بافت لثه ای با پیامد تخریب ساختارهای استخوانی پایه و سرانجام از دست دادن دندان

پلاک- لایة نازک (Film) بیرنگ و چسبناک میکروارگانیسم ها، پروتئینهای بزاقی، اجزای معدنی و پلی ساکاریدهایی که به دندانها و لثه ها می چسبند.

استرپتوکوک موتانس- یک باکتری دهانی درگیر در تشکیل پوسیدگی دندانی

خشکی دهان ناشی از فقدان ترشح طبیعی- خشکی دهان ثانویه بر ناکافی بودن یا فقدان بزاق

رژیم غذایی و تغذیه نقش مهمی در رشد دندان، استحکام بافت دهان و لثه، قدرت استخوان و پیشگیری و مهار بیماریهای حفرة دهان ایفا می نمایند. رژیم غذائی براساس موارد زیر از تغذیه تمایز یافته است: رژیم غذایی اثری موضعی بر استحکام دندان دارد که نوع، شکل و تکرار غذاها و نوشیدنیهای مصرفی تاثیری مستقیم روی دندانها دارند. تغذیه اثری عمومی و سیستمیک دارد. تأثیر ماده غذائی وارد شده بطور عمومی بر رشد و حفظ حفره دهان اثر می گذارد. بدلیل سرعت آن در میزان برداشت، مخاط دهان بویژه به تغییرات وضعیت مادة مغذی حساس می‎باشد.

زمانیکه رژیم غذائی و تغذیه بر حفرة دهانی تأثیر می نمایند، تأثیر معکوس آن یعنی اثر حفرة دهانی بر مواد غذایی و تغذیه قوت می گیرد، وضعیت حفرة دهانی بر توانانی آن بر رژیم غذائی کافی و متعاقب آن تعادل ماده غذایی تأثیر می گذارد. بیماریهای دندانی به فراتر از پوسیدگی دندان گسترش می یابند. از دست دادن دندان یا ادنتولیسم (edentulism) در حدود 40% افراد بالای 65 سال روی می‎دهد و می‎تواند تأثیر مهمی بر ورود غذا بگذارد. بیماری اطراف دندانی شایع در بزرگسالان، لثه ها را تخریب نموده و ممکن است بر استحکام و ثبات دندان اثر نماید. پوسیدگی دندان با الگوهای متفاوتی در گروههای سنی مختلف روی می‎دهد. در حالیکه مجموع شیوع تخریب در ایالات متحده از 60 به 40% کاهش یافته است، انهدام ریشه و تاجی در جمعیت بزرگسال و سالخورده افزایش یافته است.